خانمان سوز بود آتش آهی گاهی

خانمانسوز بود آتش آهي ، گاهي ناله اي مي شكند ، پشت سپاهي گاهي گر مقدر بشود ، سلك سلاطين پويد سالك بي خبر ، خفته براهي گاهي قصه ي يوسف و آن قوم ، چه خوش پندي بود به عزيزي رسد ، افتاده به چاهي گاهي هستيم سوختي از يك نظر ، اي اختر عشق آتش افروز شود ، برق نگاهي گاهي روشني بخش از آنم كه بسوزم چون شمع رو سپيدي بود از بخت سياهي گاهي عجبي نيست ، اگر مونس يار است رقيب بنشيند بر گل ، هرزه گياهي گاهي چشم گريان مرا ديدي و ، لبخند زدي دل برقصد به بر ، از شوق گناهي گاهي اشك در چشم ، فريبنده ترت مي بينم در دل موج ببين صورت ماهي ، گاهي زرد رويي نبود عيب ، مرانم از كوي جلوه بر قريه دهد ، خرمن كاهي گاهي دارم اميد كه با گريه دلت نرم كنم بهر طوفان زده ، سنگيست پناهي گاهي معيني كرمانشاهي